مارس، ماه آگاهی از اندومتریوز؛ زنان همچنان درد می‌‎کشند

زاگاه- در سال ۱۶۹۰، دانیل شرون، پزشک آلمانی، وضعیت یک بیمار را اینگونه توصیف کرد: «زخم در سراسر صفاق، مثانه، روده، رحم و دهانه رحم». برای مدت‌ها تصور می‌شد که این اولین ظهور مستند اندومتریوز در ادبیات پزشکی است، بیماری دردناکی که امروزه ۱۹۰ میلیون زن را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار داده است.

در ماه مارس سال گذشته، بزرگترین مطالعه در مورد ژنتیک اندومتریوز در Nature Genetics منتشر شد که پیوندهای ژنتیکی را با ۱۱ وضعیت دردی دیگر و همچنین سایر شرایط التهابی نشان داد. این مطالعه که شامل DNA بیش از ۷۶۰۰۰۰ زن بود، نشان داد که اندومتریوز تخمدان از نظر ژنتیکی از انواع دیگر متمایز است و ممکن است التهاب مفرط در برخی از افراد مبتلا، به دلیل یک استعداد ژنتیکی باشد.

هفته‌ها بعد در آن سوی دنیا، محققان بیمارستان سلطنتی زنان سیدنی، بافت‌هایی را از  انواع مختلف اندومتریوز رشد داده و به مقایسه واکنش‌های متفاوت هر کدام به درمان‌ها پرداختند. دو هفته پس از این کشف، محققان ژاپنی دریافتند نوعی باکتری رایج ممکن است از طریق ایجاد التهاب در رشد اندومتریوز نقش داشته باشد.

اندومتریوز به عنوان یک بیماری دستگاه باروری شناخته شده است و به همین دلیل است که درمان‌های در نظر گرفته شده برای آن به درمان هورمونی و یا جراحی لاپاراسکوپی برای برداشتن بافت آسیب‌دیده از بدن محدود شده است. امروز محققان دریافته‌‎اند این جراحی ممکن است به اندازه‌ای که قبلا تصور می‌شد در تسکین علائم مؤثر نباشد و در واقع می‌تواند شرایط را برای برخی از بیماران، از جمله آنانی که در نتیجه اندومتریوز دچار دردهای جداگانه‌‏ای شده‌‎اند، بدتر کند.

اکنون دانشمندان می‌دانند که اندومتریوز در واقع یک بیماری التهابی کل بدن است که می‌تواند سیستم عصبی فرد را تغییر دهد و تأثیرات شدیدی بر کیفیت زندگی داشته باشد و توانایی فرد در کار، روابط عاطفی و جنسی و شرکت در فعالیت‌های اجتماعی را کاهش دهد.

زنان همچنان درد می‌‎کشند

درحالی که در سال‏‌های اخیر دانش و آگاهی در مورد این بیماری کمی افزایش یافته است، یافته‏‌ها نشان می‏‌دهد که دوره تشخیص این بیماری همچنان بین هفت تا ده‌‏سال است. یعنی از زمانی که یک فرد برای درمان دردهایش به پزشک مراجعه می‌‏کند تا زمانی که بیماری‎ اندرومتریوز برایش تشخیص داده شود، می‌‏تواند تا ده‌سال طول بکشد.

یک زن در این مورد می‏‌گوید:« من هم درگیرش هستم و هیچ‌وقت اون دکتری رو که بهم گفت این دردها رو همه دارند و داری خودت رو لوس می‌کنی و رو به مادرم گفت شوهر کنه خوب میشه، یادم نمیره! و من مجبور شدم باور کنم که درد من درد طبیعیه و هر ماه باید تنها تحمل‎ش کنم و آخر هم فقط وقتی با یک کیست بزرگ راهی اتاق جراحی شدم همه باور کردند. فاجعه‌اش اینجاست که بعد از جراحی پزشکم یادش رفت برام قرص تجویز کنه و من دوماه بعد دوباره با یه کیست دیگه راهی بیمارستان شدم. هنوز هم قرص مصرف می‌کنم و درمانی نیست.»

زن دیگری نوشته است: « پریود، کابوس زندگی‌ام است. فقط یک هفته بعد از اتمام پریود حالم خوب است. همه عمر درد کشیدم. هزار دکتر رفتم. عمل کردم. دارو مصرف کردم. همیشه به زن‌هایی که بدون درد پریود می‌شن غبطه می‌خورم. حاضر بودم نصف عمرم رو بدم ولی پریود راحتی داشته باشم. اسم پریود لرزه به تنم می‌اندازه.»

در همین رابطه بخوانید:

• اندومتریوز؛ دردی که نامرئی است

• انتقال تجربه‌های زنانه برای زندگی‌های ما حیاتی است

• باروری پاسخی است به گذشته و آینده‌ جمعی همه‌ ما و من ناباروری را برگزیدم

ماه مارس، ماه آگاهی از اندرومتریوز

ماه مارس، ماه آگاهی از اندرومتریوز است. بیماری‌‎ای که یک زن از هر ده زن را در جهان تحت تاثیر قرار می‌دهد. این بیماری می‌تواند موجب پریودهای بسیار دردناک، خونریزی شدید در دوران پریود، درد در ناحیه پایین شکم و پشت، درد در هنگام ادرار و مدفوع، حالت تهوع، درد در هنگام یا بعد از رابطه جنسی و دشواری در باردار شدن شود. برخی از این علائم می‌توانند آنقدر شدید شوند که زندگی روزانه زنان را تحت تاثیر قرار دهند.

دسترسی به مراقبت‌های با کیفیت بهداشتی برای افرادی که از لحاظ تاریخی به دلیل نژادپرستی سیستماتیک، تبعیض جنسی، ترنس‌هراسی، توانمندگرایی(تبعیض بخاطر ناتوانی) و تبعیض به حاشیه رانده شده‌اند، می‌تواند واقعا سخت باشد. این تاخیر در تشخیص اغلب به دلایلی چون تابوسازی پریود، عادی‏‌سازی پریودهای دردناک، عدم دسترسی به خدمات بهداشتی و یا تشخیص اشتباه باشد.

هر چه تشخیص اندرومتریوز دقیق‌‎تر انجام شود و افراد بیشتری با تشخیص ابتلا به این بیماری مواجه شوند، حمایت‏‌های مالی برای تحقیقات روی این بیماری افزایش خواهد یافت. هیچ‌‎کس هرگز نباید با این عبارت مواجه شود که دردهای شدید دوران پریودش، امری عادی است.

زنی نوشته است:« نگاه متخصصین زنان نسبت به این دردها بدتر از دیگران است. پزشک من وقتی گفتم مُسکن‌ها جواب نمی‌دهند، با تمسخر بهم گفت پس دیگه فقط باید دعا کنی. بیش از پانزده‌سال از زندگی‌ام، دو هفته در ماه و در واقع نصف این پانزده‌‎سال زندگی‌‎ام بخاطر این دردها مختل شد. دردهایی که گویا درمانش دعا کردن بود.»